Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

"Ζούνε τη ζωή τους τρώγοντας τις σάρκες μας..."

Σήμερα, η δική μου γενιά εξεγείρεται, αντιδρά, τα σπάει και διεκδικεί... Όποιος ακούει τη φωνή της γενιάς μου έχει χρέος να πάρει πρωτοβουλία, να δράσει υπέρ της. Όποιος την προσπεράσει θα είναι ένας αυτάρεσκος - νάρκισσος, χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον!! ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ !!!

Πριν 10 χρόνια ένας έλληνας φιλόσοφος ο Δ.Λιαντίνης, έδωσε εθελούσια τέλος στη ζωή του σε μια σπηλιά του Ταϋγετου. Στο γράμμα προς την κόρη του έγραφε: "Nα ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα και τίμια, όπως σε δίδαξα. Nα θυμάσαι ότι έρχονται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Kαι είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
H τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχονται. Zούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Eνα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. H λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει".

Δεν γράφουν, όμως, μόνο οι φιλόσοφοι για τους χαλεπούς καιρούς που διανύει η γενιά μου. Πηγαίνω στο άλλο άκρο, στον νεοφιλελευθερισμό. Μέχρι και οι συντηρητικοί συνειδητοποίσαν το "μεγάλο κενό" που μας έχει παραδώσει η προηγούμενη "άπληστη γενιά".

Πιο συγκεκριμένα, θα αναφερθώ, σ' ένα άρθρο της 7ης Δεκεμβρίου, των New York Times, όπου ο αρθρογράφος της εφημερίδας Thomas L. Friedman γράφει για την "Η αληθινή γενιά Χ".

Σύμφωνα με το συγγραφέα, «τα παιδιά μας θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ριζοσπαστικοποιημένα απ΄ όσο είναι σήμερα». Ο αρθρογράφος, ένθερμος υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού -συνονόματος με τον Μίλτον Φρίντμαν, πατέρα του Μονεταρισμού- δηλώνει έκπληκτος με την παθητικότητα των νέων- που την αποδίδει στην αγωνία τους να βρουν μια δουλειά ή να πληρώσουν τα δίδακτρα του επόμενου χρόνου, στη βαθιά τους ανασφάλεια. Αλλιώς- υποστηρίζει- "θα είχαν ήδη εξεγερθεί'.

"Θα είχαν εξεγερθεί εναντίον μας, εναντίον της γενιάς των γονιών τους, μιας γενιάς που σπατάλησε φυσικούς και οικονομικούς πόρους για να ζήσει καλύτερα από κάθε άλλη στην ιστορία. Σε αντίθεση με τη γενιά των ηρωικών πατεράδων μας, τη γενιά του Μεγάλου Πολέμου που αποδέχθηκε τόσες θυσίες για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδιά της (εμείς), η δική μας γενιά δανείστηκε από το μέλλον των παιδιών της για να χρηματοδοτήσει τη δική της, δίχως προηγούμενο, ευημερία-" γράφει ο Φρίντμαν.

Και προτείνει υποψήφιους τίτλους για το βιβλίο που κάποιο από τα παιδιά μας θα έγραφε κάποτε για εμάς. «Η άπληστη γενιά». «Η αυτάρεσκη γενιά». Ή ίσως «Η γενιά των ενυπόθηκων δανείων (ή πώς οι γονείς μου εξαγόρασαν τις σπατάλες τους χρεώνοντάς τες στη δική μου πιστωτική κάρτα)».

Δεν αρκούν, όμως, οι απλές διαπιστώσεις, τα ευχολόγια, η δήθεν ευαισθητοποίηση, οι ενοχές ή οι αφορισμοί που μπορεί να λειτουργούν και ως άλλοθι...

Όπως, στην πράξη αποδεικνύεται οι ευαίσθητοι, χάνονται στις σπηλιές του Ταϋγετου...

Και απ' την άλλη, οι πιο σκληροί βραβεύονται για τις απόψεις τους με Νόμπελ ή Πούλιντζερ...

Τελικά η εξέγερση των νέων είναι το ελάχιστο...... Και ακόμη δεν ξεκίνησε....

Η δική μου γενιά θα κάνει την ανατροπή !!!

4 σχόλια:

ikor είπε...

Χρόνια πολλά Αθηνά! Πάντα με υγεία και χαμόγελα στη ζωή σου!

Υ.Γ.: Τη φωτογραφία που έχεις βάλει την είχα βγάλει εγώ σε ένα μποτιλιάρισμα στην Κατεχάκη!!! Την είχα δημοσιεύσει σε ένα site που δεν υπάρχει πια (gatadotis.gr).

Τι μικρός που είναι ο κόσμος (του internet)!!! Εξαιρετικό το σύνθημα, πράγματι. Μπράβο σ' αυτόν που το έγραψε.

Ανώνυμος είπε...

Δυναμική σε βρίσκω!

Χρόνια πολλά και εξεγερμένο το νέο ετος 2009:-)

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ είπε...

Αθηνά μου καλή σου χρονιά. Δεν θα συμφωνούσα απόλυτα με τις ιδέες του αρθρογράφου των Times. Η σημερινή γενιά, όσον αφορά στους στόχους της για έναν καλύτερο κόσμο, έχει εντελώς αποπροσανατολισθεί. Ωστόσο, άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ, που έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ το ηλικιακό όριο του χαρακτηρισμού ως "νεολαίοι" (είσαιστα πρώτα -άντα και είμαι στα δεύτερα..., ευτυχώς μπορούμε ν' αφουγκραστούμε τις εύλογες ανησυχίες τους, ναι νιώσουμε την ανατριχίλα τους και -γιατί όχι;- να συνδράμουμε τον αγώνα τους. Υπάρχουν οι τρόποι. Δεν είναι απαραίτητο να βγούμε στους δρόμους και να αρχίζουμε τις φωτιές, τους βανδαλισμούς κι άλλα παρόμοια. Το μυαλό και τις γνώσεις μας πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.

Όσον αφορά στον θάνατο του πράγματι ανεπανάληπτου κ. καθηγητή από την Λακωνία, φοβούμαι πως η αυτοθυσία του έχει ήδη πέσει στο απόλυτο κενό: αυτό του μυαλού μας...

Ανώνυμος είπε...

Ενημέρωση για ένα "Γράμμα προς Συμπολίτες και Συμπολίτισσες"

Blog:Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΝΑ
http://kanenaskathenas.wordpress.com